Ik herinner me nog vrijdagochtend, de morgen na de persconferentie waarin besloten werd dat de scholen vanaf maandag gesloten zouden worden. De meningen waren heel verdeeld; sommigen waren laaiend enthousiast, anderen vroegen zich af wat ze al die tijd zouden moeten doen.

Nu veel mensen ook niet meer gaan werken, lijkt het helemaal alsof er op een grote pauzeknop is gedrukt. Plots hebben we zeeën van tijd om de duizend en één dingen te doen, die al zo lang op de to-do lijst stonden. Maar wat me het meest van al opviel, is dat we ook meer tijd hebben voor elkaar.

Wat ik heb geleerd uit deze week, is dat mensen echt solidair kunnen zijn, er kunnen zijn voor elkaar. Het lijkt alleen alsof we er nooit eerder tijd voor hadden. Alsof we iets gemeenschappelijks nodig hadden, om in te zien dat we hier allemaal samen zijn. Om onze oogkleppen af te zetten, verder te kijken dan school, werk, geld, tijd; de dingen die elke dag opnieuw onze focus eisen.

Nu hebben we tijd voor elkaar, houden we rekening met elkaar. We schrijven brieven naar willekeurige oudjes in het bejaardenhuis, zodat ze zich minder eenzaam voelen. We zetten zoektochten uit voor kinderen, door een teddybeer voor het raam te zetten. Er worden geschilderde doeken en T-shirts opgehangen, om iedereen van de zorgsector de bedanken. Creativiteit steekt overal de kop op. Dát zijn onvergetelijke dingen.

Natuurlijk is het fout om alleen de positieve kant van Corona te bekijken, maar ik hoop oprecht dat we door verdriet en tranen door, kunnen zien dat we als mensen meer dan ooit een eenheid vormen, om dit virus te verslaan, en om steun te bieden aan elkaar.