Je kan het gedicht van Elisabeth (3de graad Sociale Technische Wetenschappen Sancta Maria) hier openklikken:

Mijn zesde jaar. My graduation. The end of an era. Maar wat een wending nam dat einde.

Het lijkt alweer zo lang geleden, het moment waarop aangekondigd werd dat het land in lockdown ging. Iedereen dacht dat het zo voorbij zou gaan, want het was tenslotte `maar drie weken’. Eigenlijk wisten we toen al beter. Het voelde als wachten op de zon, al regende het al weken aan een stuk. Het is nu pas dat ik besef hoeveel ik geef om de kleinste dingen. Spontane bezoekjes aan oma, ravotten op de scouts en zelfs zonder aanschuiven de winkel binnengaan. Het lijkt zo ver weg, maar we zijn goed bezig. Het is nu een kwestie van volhouden, de zonnestralen beginnen door de wolken te schijnen. Wij zijn er bijna, echt.

Voorbije weken en zelfs maanden heb ik veel verschillende soorten manieren gezien van hoe mensen met die lockdown omgingen. Er waren mensen die er niet zo veel van merkten, mensen die alle regels volgden, mensen die buiten sportten. Er waren ook mensen die zich weinig aantrokken van wat er rond hen gebeurde en halsstarrig bleven afspreken met vrienden, om dan gewoon samen niets te doen. Daarnaast was iedereen het toch over een paar dingen eens: de zorgverleners, dat zijn helden. We hadden sowieso al veel respect voor wat zij dag in, dag uit voor ons doen, maar zonder hun harde werk en lange dagen zouden we nooit uit deze lockdown geraken. Ook de mensen die in supermarkten werken, krijgen nu meer erkenning dan ooit tevoren. Zij bleven druk in de weer om alles beschikbaar te houden in de winkels, ondanks de vele hamsteraars die voornamelijk enkel aan zichzelf dachten. Ten slotte is er nog de politie. Daar zullen de meningen altijd verdeeld over blijven. Sommigen vinden dat ze veel te streng waren met de controles en boetes, anderen vonden dat net goed.

Uiteindelijk zijn we allemaal helden, we moeten trots zijn op hoe ver we tot nu toe al zijn geraakt. En we gaan nog veel verder raken. De toekomst is aan ons.

“Ik heb een droom in het leven Ik hou ervan om ouderen en kinderen te helpen omdat toen ik kind was had ik geen geluk. Wanneer ik kinderen gelukkig maakte, had ik ook geluk. Soms denk ik dat geluk uit het hart komt. Als ik bijvoorbeeld een mooi hart heb, dan heb ik geluk. Ik ben blij dat ik meestal tegen mensen met een goede hart tegen kom.”

Dit is een citaat uit een resem antwoorden van de OKAN-leerlingen van leerkracht Margot Lemmens. Hun document kan je hier openklikken:

In het begin van deze pandemie was ik natuurlijk blij dat we een paar weken geen school meer gingen hebben. Ik nam deze pandemie niet echt ernstig aan. Ik had nooit kunnen denken dat de voorbije gebeurtenissen een grote impact zouden hebben op mijn leven.

Deze tijden van isolatie hebben me een nieuwe blik gegeven op het leven. Ik heb ingezien dat tijdens deze periode familie, vrienden en mijn gezondheid heel essentieel zijn voor mij. Het was zo moeilijk om mijn familie en vrienden wekenlang niet te zien. Natuurlijk belde we elkaar of stuurde we berichten. Maar ik had wel nood aan sociaal contact. Er was een enorm gemis. Gezondheid was toch één van mijn belangrijkste prioriteiten tijdens de lockdown. Ik ben zo dankbaar dat ik nog steeds gezond en levend ben.

In het leven weet je niet wat de dag van morgen je brengt. Dus de prioriteiten die we hebben gesteld tijdens de lockdown o.a (familie, vrienden en ons gezondheid) moeten we blijven toepassen na deze periode. Dat is namelijk wat echt telt in het leven.

Wat heb ik geleerd dat ik nooit meer zal vergeten?

De heldendaden die heel veel mensen deden

We weten nu wie ze zijn, onze echte helden

Hen mogen we niet vergeten te vermelden

De verpleegsters, de dokters, de mensen uit de zorg

Zij stonden voor onze gezondheid borg

Het personeel uit de winkels, de politie en de postbode

Ook hen moet je eigenlijk verafgoden

En mogen we niet vergeten: onze meesters en juffen

Ook voor hen was het de afgelopen weken puffen

Dit kan ik je met zekerheid melden:

Dit zijn onze echte helden!

Wat heb ik geleerd over wat mij gelukkig maakt?

De zelfgemaakte speculaaskaastaart die heerlijk smaakt

De vele wandelingen samen met Jack, mijn hond

Dit is voor ons allebei heel gezond

Met mama en papa spelletjes spelen

En samen een lekkere pizza delen

Ook het genieten van de kleine dingen

Zoals op de trampoline springen

En wat me echt heel gelukkig zou maken?

Dat ze aan een vaccin zouden geraken.

Dat is het onvergetelijke geluk

Dan kan mijn jaar niet meer stuk!

Doorheen deze periode heb ik vooral gemerkt dat het sociale contact heel erg belangrijk voor mij was. In het begin van de quarantaine was ik blij dat er eens wat rust was in het alledaagse hectische leven. Er waren meer gezinsmomenten, wat ik heel belangrijk vind ik deze tijden. Iedereen van het gezin krijgt zo de mogelijkheid om iets te vertellen wat hij/zij kwijt wilt over wat dan ook. Dit bracht ons allemaal nog dichter bij elkaar. Het zijn die momenten die een gezin goed draaiende houden. Helaas had de quarantaine op mij ook een minder goede invloed. Ik ging drie van de vijf middagen in een schoolweek bij de oma’s en opa’s eten. Dit viel allemaal weg en we kregen het verdict dat het beter was het contact met hen te vermijden. Dit was voor mij een zware klap. Ik merk nu ook op dat ik er echt van geniet als ik bij hen was en dat het zeer belangrijk voor mij is. We proberen soms eens een bezoekje te brengen vanop afstand, maar het is niet hetzelfde als voordien. Het gemis van mijn vrienden is ook groot. We proberen op allerlei manieren toch nog zoveel mogelijk contact te houden. Dit doen we door te skypen of in een klein groepje eens af te spreken om eens te barbecueën of iets dergelijks. Vrienden zijn heel belangrijk in het leven dat heeft deze periode mij ook nog eens extra duidelijk gemaakt. Wat voor mij persoonlijk ook essentieel is in het leven is muziek. Het helpt me om door deze barre tijden te komen. Het geeft me de kracht om deze situatie beter door te komen. Het geeft me een extra ‘boost’. Ik speel ik voetbal, dit mis ik nu ook enorm hard. Het was een plek waar ik me eens goed kon uitleven. Dit probeer ik toch nog te doen door eens te gaan lopen of fietsen doorheen de week. Kortom, het gene dat voor mij het meeste telt in het leven is op dit moment het sociale contact met familie en vrienden, omdat ze in alles wat je doet in je leven toch een grote rol spelen.

De kleine dingen in het leven zijn in deze periode heel belangrijk. De meeste mensen denken alleen maar aan zichzelf. Iedereen moet afstand houden, mensen zijn bang als er iemand voor hun voordeur staat… Ze beseffen niet dat een simpele goeiemorgen een persoon al veel beter maakt. Iedereen heeft het moeilijk, maar we moeten elkaar steunen. Dus wat ik geleerd heb, is dat geluk niet altijd ingewikkeld moet zijn. Het moeten geen grote acties zijn of cadeaus. Een complimentje of een lach op iemand zijn gezicht toveren is al meer dan genoeg. Geluk is een groot woord, maar met kleine daden heb je iemand zijn dag echt al goed gemaakt.   

Je staat stil. Bedolven onder het maanlicht je gezicht lichtjes naar boven geheven. Je ogen zijn dicht en toch staar je voor je uit. Je gedachten worden weggezogen uit de donkere kamer. Om je heen danst het stof een trage wals met de realiteit. En jij reikt ernaar; wanhopig om deel uit te maken van het ledige, van het toestromende licht. Achter jou likken de donkere strengen je rug, maar jij ziet ze niet. Ze slaan zich om je middel en je benen. Ze willen je terugtrekken, willen je opslokken, je verblinden door hun zwartheid. Je draait je om. Het licht glijdt naar de zijkant van je gezicht. De zwarte strengen trekken zich een beetje terug, klaar om te handelen wanneer ze kunnen. Maar jij verroert je niet meer. Je staat tussen beide in, tussen beide realiteiten. Maar op jouw plek, op de scheiding, leef je in een vervaagde realiteit, een samengesmolten realiteit. Je opent je ogen. Je weet wat je ziet, wat je voelt, wat je wilt. Je staat stil.

Wat mij is opgevallen is dat ik thuis niet kan blijven stilzitten. Ik wou ,vooral in de eerste paar weken, buiten gaan met vrienden of gaan voetballen maar dit was allemaal niet toegelaten. Ik voelde me opgesloten in mijn kot. Maar in zulke omstandigheden is er geen andere oplossing dan thuis blijven.

“Ik heb geen problemen met het thuisonderwijs, hoewel ik wel merk dat de drang om met veel vrienden af te spreken zeer groot is. Op school zag je natuurlijk veel mensen waardoor je sociaal contact had. Dit is dan niet het geval bij deze methode. Beiden hebben dus hun voor- en nadelen. Alles verloopt tot nu toe nog vlot maar toch kijk ik al uit naar de eerste schooldag dat het weer normaal zal zijn.”

Dit citaat komt uit de tekst van Colette die je hieronder kan openklikken: