Elisabeth schreef een mooie, poëtische tekst over zichzelf en over hoe alles anders is nu. Lees onder het fragment haar hele tekst door het bestand open te klikken.

“Maar nu gaat de schoolbel niet meer, geen leerkrachten die me verwachten. Klassen leeg en mijn kamerdeur op slot. Hier luiden er enkel grijs gespeelde cd’tjes, het geklaag over mijn rommel aan de andere kant van de deur en de wijzers van mijn klok. We krijgen het geschenk van tijd, maar de vloek van te veel.

Mijn spiegel kijkt me aan, dag en nacht, ze begluurt, ze loert, ze tuurt.

“Wie ben jij? Ken je mij wel? Kijk me aan.”