Mijn zesde jaar. My graduation. The end of an era. Maar wat een wending nam dat einde.

Het lijkt alweer zo lang geleden, het moment waarop aangekondigd werd dat het land in lockdown ging. Iedereen dacht dat het zo voorbij zou gaan, want het was tenslotte `maar drie weken’. Eigenlijk wisten we toen al beter. Het voelde als wachten op de zon, al regende het al weken aan een stuk. Het is nu pas dat ik besef hoeveel ik geef om de kleinste dingen. Spontane bezoekjes aan oma, ravotten op de scouts en zelfs zonder aanschuiven de winkel binnengaan. Het lijkt zo ver weg, maar we zijn goed bezig. Het is nu een kwestie van volhouden, de zonnestralen beginnen door de wolken te schijnen. Wij zijn er bijna, echt.

Voorbije weken en zelfs maanden heb ik veel verschillende soorten manieren gezien van hoe mensen met die lockdown omgingen. Er waren mensen die er niet zo veel van merkten, mensen die alle regels volgden, mensen die buiten sportten. Er waren ook mensen die zich weinig aantrokken van wat er rond hen gebeurde en halsstarrig bleven afspreken met vrienden, om dan gewoon samen niets te doen. Daarnaast was iedereen het toch over een paar dingen eens: de zorgverleners, dat zijn helden. We hadden sowieso al veel respect voor wat zij dag in, dag uit voor ons doen, maar zonder hun harde werk en lange dagen zouden we nooit uit deze lockdown geraken. Ook de mensen die in supermarkten werken, krijgen nu meer erkenning dan ooit tevoren. Zij bleven druk in de weer om alles beschikbaar te houden in de winkels, ondanks de vele hamsteraars die voornamelijk enkel aan zichzelf dachten. Ten slotte is er nog de politie. Daar zullen de meningen altijd verdeeld over blijven. Sommigen vinden dat ze veel te streng waren met de controles en boetes, anderen vonden dat net goed.

Uiteindelijk zijn we allemaal helden, we moeten trots zijn op hoe ver we tot nu toe al zijn geraakt. En we gaan nog veel verder raken. De toekomst is aan ons.