Een gedachte dat me heeft geleerd wat mij echt gelukkig maakt: Ik werd wakker en ademde diep in en draaide me op mijn zij. Net zoals de meeste ochtenden tijdens deze periode was het waarschijnlijk al iets na 12 uur. Ik voelde het licht in mijn ogen prikken terwijl ik door mijn raam naar de blauwe lucht probeerde te staren. Ik had geen goesting om op te staan. Want hoeveel ik ook van mijn gezin hou, ik was het beu men gedachten enkel met hen te kunnen delen en elke dag dezelfde gezichten te zien. Af en toe kunnen we elkaar achter het behang plakken maar meestal kunnen we in deze periode ook niet zonder elkaar.

Ik mis het om met mijn beste vriendinnen de meest abnormale gesprekken te hebben. Ik zou hun kunnen bellen. Af en toe helpt dat maar meestal mis ik hun achteraf zelfs nog meer. Ik mis het om samen met mijn oma te lachen en haar overheerlijke maaltijden op te vreten. Ik mis alle weetjes die mijn opa met me deelt. Ook hun zou ik kunnen opbellen. Af en toe helpt dat maar meestal verlang ik achteraf nog meer naar hun knuffels. Ik mis het om mijn leerkrachten te horen zagen dat we stiller moeten zijn ook al overrompelen ze ons nog meer met huiswerk dan ze al deden. Af en toe helpt dat maar meestal wens ik achteraf om 1 van hun grapjes te horen waar niemand behalve zei zelf om lachen. Ik mis het om uit te gaan met mijn vrienden ook al staat mijn muziek altijd super luid en dans ik de hele dag doorheen het huis. Af en toe helpt het maar meestal hunker ik achteraf naar het lawaai van onozele en levensgenietende jongeren.

Soms moet je iets verliezen om te beseffen hoeveel GELUK het je bracht. Af en toe helpt dat maar 1 ding weet ik zeker als de omstandigheden weer normaal worden zal ik achteraf nooit 1 van deze dingen nog als vanzelfsprekend beschouwen.