Je staat stil. Bedolven onder het maanlicht je gezicht lichtjes naar boven geheven. Je ogen zijn dicht en toch staar je voor je uit. Je gedachten worden weggezogen uit de donkere kamer. Om je heen danst het stof een trage wals met de realiteit. En jij reikt ernaar; wanhopig om deel uit te maken van het ledige, van het toestromende licht. Achter jou likken de donkere strengen je rug, maar jij ziet ze niet. Ze slaan zich om je middel en je benen. Ze willen je terugtrekken, willen je opslokken, je verblinden door hun zwartheid. Je draait je om. Het licht glijdt naar de zijkant van je gezicht. De zwarte strengen trekken zich een beetje terug, klaar om te handelen wanneer ze kunnen. Maar jij verroert je niet meer. Je staat tussen beide in, tussen beide realiteiten. Maar op jouw plek, op de scheiding, leef je in een vervaagde realiteit, een samengesmolten realiteit. Je opent je ogen. Je weet wat je ziet, wat je voelt, wat je wilt. Je staat stil.

Wat mij is opgevallen is dat ik thuis niet kan blijven stilzitten. Ik wou ,vooral in de eerste paar weken, buiten gaan met vrienden of gaan voetballen maar dit was allemaal niet toegelaten. Ik voelde me opgesloten in mijn kot. Maar in zulke omstandigheden is er geen andere oplossing dan thuis blijven.

“Ik heb geen problemen met het thuisonderwijs, hoewel ik wel merk dat de drang om met veel vrienden af te spreken zeer groot is. Op school zag je natuurlijk veel mensen waardoor je sociaal contact had. Dit is dan niet het geval bij deze methode. Beiden hebben dus hun voor- en nadelen. Alles verloopt tot nu toe nog vlot maar toch kijk ik al uit naar de eerste schooldag dat het weer normaal zal zijn.”

Dit citaat komt uit de tekst van Colette die je hieronder kan openklikken:

Ik heb heel veel gelezen gedurende voorbije 6 weken. Soms las ik een boek in een dag uit en soms kon ik er zo lang over een boek doen. Ik heb nieuwe genres ontdekt, nieuwe schrijvers en nieuwe kansen gegeven aan boeken dat ik opzij had gelegd wegens dat het mij niet lag. Ik had een doel gesteld dat ik in 2020, 45 boeken ging lezen. Ik kan dus trots vertellen dat ik 13 boeken voor op schema sta. Er is wel een boek dat mij echt bij gaat blijven en dat is: ‘Schaduwjaar’ van Kim Ligget. Eerst vond ik het maar niets maar ik heb doorgezet en nu ben ik ontzettend blij dat ik dat heb gedaan. Het ging over vrouwen die elkaar steunen in plaats van te haten en die zich verbonden voelen met elkaar ondanks de dingen die ze moeten meemaken. Er zijn nog minstens 10 boeken dat ik geweldig heb gevonden maar dan zou ik pagina’s vol met tekst moeten schrijven en dat is, denk ik, de bedoeling niet. Het is een aanrader voor alle meisjes/vrouwen dat iets meer willen nadenken over hoe de wereld in elkaar zit voor ons.

In deze moeilijke periode heb ik toch een aantal nieuwe inzichten gekregen in het leven. Het belangrijkste wat ik in deze bizarre tijd heb geleerd is dat ik  nood heb aan sociaal contact. Door de maatregelen is het onmogelijk om je vrienden en zelfs je familie te zien, je kunt niet met ze afspreken. Ik merk dat ik het toch wel moeilijk heb om zo lang niet onder te mensen te komen. Dingen zoals samen zijn met vrienden of familie, samen gaan shoppen, een terrasje doen, uitgaan,… mis ik enorm. Deze isolatie heeft me doen inzien dat vrienden en familie onmisbaar zijn voor mij.

Het is belangrijk om de maatregelen goed op te volgen zodat het coronavirus zich niet verder verspreidt en zodat we weer met z’n allen naar buiten kunnen gaan.

In de eerste weken van de corona was ik net als al mijn vrienden blij, langer vakantie minder schoolwerk maar heel snel veranderde mijn visie. Nadat ik het doodcijfer van de corona crisis zag begreep ik dat ons dagelijkse leven drastisch zal veranderen. In de afgelopen weken zag ik hoe belangrijk contact hebben met jouw vrienden voor u mentaal heel belangrijk is.

Daarnaast miste ik ook mijn familie, nochtans ben ik niet zo familie gericht maar ondervond wel dat het een belangrijke deel uitmaakte van mijn leven. De groep chat waar we vroeger communiceerde als familie gebruiken we weer. We bellen mekaar veel meer dan voor de corona dit zijn allemaal veranderingen waarvan ik blij ben.

Deze week begint school opnieuw voor ons, het dagelijkse leven wordt terug een beetje normaal. De vrienden die je gemist hebt tijdens de lockdown zie je terug. Wat ik hieruit heb kunnen leren is dat vrienden en familie erg belangrijke onderdelen zijn van u leven.

Ik heb in de tijden van deze isolatie geleerd dat zelfstudie niet altijd zo makkelijk is. Je moet zelfdiscipline hebben om echt de taken te maken, leerstof te leren. Voor de quarantaine wou ik niet naar de lessen gaan, ze waren saai, ik zag het nut er van niet in, maar nu in de tijden van zelf isolatie zie ik het nut er wel van in van de lessen. De leerkrachten legde je alles uit, als je iets niet snapte konden ze je ter plaatse helpen. Nu is dat moeilijker via smartschool live, want je verstaat elkaar niet altijd even goed. De ene dag dat we naar school gaan helpt ook niet, leerkrachten hebben te weinig tijd om alles uit te leggen. Naar school gaan was leuk omdat je je vrienden en klasgenoten zag. Nu zit je thuis en zie je, je vrienden veel minder dan normaal.

“GELEZEN: Een mevrouw in Amerika had een mondmasker op maar ze had er een gat in geknipt aan haar neus tot haar mond. Ze kwam als volgt de winkel binnen van een gas station. Een werknemer vroeg waarom er een gat in haar mondmasker zat. Ze zei als ik het mondmasker op heb, heb ik moeite om te ademen daarom heb ik er een gat in geknipt.”

Lees de antwoorden van Lloyd op alle 5 vragen in onderstaand document:

Een gedachte dat me heeft geleerd wat mij echt gelukkig maakt: Ik werd wakker en ademde diep in en draaide me op mijn zij. Net zoals de meeste ochtenden tijdens deze periode was het waarschijnlijk al iets na 12 uur. Ik voelde het licht in mijn ogen prikken terwijl ik door mijn raam naar de blauwe lucht probeerde te staren. Ik had geen goesting om op te staan. Want hoeveel ik ook van mijn gezin hou, ik was het beu men gedachten enkel met hen te kunnen delen en elke dag dezelfde gezichten te zien. Af en toe kunnen we elkaar achter het behang plakken maar meestal kunnen we in deze periode ook niet zonder elkaar.

Ik mis het om met mijn beste vriendinnen de meest abnormale gesprekken te hebben. Ik zou hun kunnen bellen. Af en toe helpt dat maar meestal mis ik hun achteraf zelfs nog meer. Ik mis het om samen met mijn oma te lachen en haar overheerlijke maaltijden op te vreten. Ik mis alle weetjes die mijn opa met me deelt. Ook hun zou ik kunnen opbellen. Af en toe helpt dat maar meestal verlang ik achteraf nog meer naar hun knuffels. Ik mis het om mijn leerkrachten te horen zagen dat we stiller moeten zijn ook al overrompelen ze ons nog meer met huiswerk dan ze al deden. Af en toe helpt dat maar meestal wens ik achteraf om 1 van hun grapjes te horen waar niemand behalve zei zelf om lachen. Ik mis het om uit te gaan met mijn vrienden ook al staat mijn muziek altijd super luid en dans ik de hele dag doorheen het huis. Af en toe helpt het maar meestal hunker ik achteraf naar het lawaai van onozele en levensgenietende jongeren.

Soms moet je iets verliezen om te beseffen hoeveel GELUK het je bracht. Af en toe helpt dat maar 1 ding weet ik zeker als de omstandigheden weer normaal worden zal ik achteraf nooit 1 van deze dingen nog als vanzelfsprekend beschouwen.

Het 6^de middelbaar. Een jaar waarin normal gezien alles veranderd maar ook een jaar waarin heel veel gebeurd. Normaal gezien moesten we de ervaring meemaken van laatstejaars reizen en de festiviteiten rond de laatste 100 dagen van het middelbaar. Maar dit jaar ging dat jammer genoeg niet. Wij hebben de ervaring meegemaakt van het leven tijdens een pandemie. Een ervaring waar wij over 30 jaar nog over zullen praten.

Er zijn heel veel onvergetelijke dingen gebeurt maar wat ik het meest ga onthouden is het feit hoe meer inzicht ik en ongetwijfeld nog vele andere mensen hebben gekregen over wat er nu eigenlijk belangerijk is in het leven. Wat onvergetelijk is voor mij is dat iedereen samenkwam en inzag dat er maatregelen nodig waren maar dat ze ook inzagen wat er nu eigenlijk belangerijk is in het leven zoals gezondheid, familie, vrienden, en het feit dat leerkrachten voor hun leerlingen door de bres sprongen om hen toch op een bepaalde manier kwalitatief onderwijs te geven.

Maar wat er mij ook gaat bijblijven is het feit dat er verschillende waren die de maatregelen aan hun laars lapte en feestjes organiseerden of zich eigenlijk helemaal niks aantrokken van wat er allemaal gebeurde in de wereld. Maar wat ik zeker ga onthouden is dat ik mijn familie heb kunnen beschermen maar ook mijn omgeving door mij aan de maatregelen te houden en dat is wat ik het meest ga onthouden dat ik er voor heb kunnen zorgen dat iedereen in mijn buurt gezond bleef en dat wij te samen deze crisis hebben kunnen overleven