Onvergetelijk, ik ga deze tijd niet rap vergeten. Normaal zou ik nu met mijn vriendinnen afspreken en dat gaat nu niet, al mijn hobby’s zijn ook afgelast. Ik heb wel nog contact met mijn vriendinnen maar ik zou ze toch graag terug in het echt zien.

Onderwijs, ik ga toch liever naar school want voor sommige vakken de leerstof alleen verwerken is ook niet altijd makkelijk. Je kan ook minder makkelijk vragen stellen, je kan een mail sturen maar dat is niet altijd zo handig.

In deze rare tijden zie ik hoe de kleine dingen mensen gelukkig maken. Ik kan nu een tijdje mijn vrienden niet meer zien, maar elke keer als ik een berichtje krijg van hun, krijg ik toch elke keer een glimlach op mijn gezicht. ’s Avonds kan ik met mijn familie nu gezellig samen eten, zonder die stress dat er iemand naar zijn/haar hobby moet. Het maakt me blij en het is veel gezelliger dan thuis komen en alleen moeten eten. Deze kleine dingen zijn zoveel groter dan vroeger en hebben zoveel meer waarde.

Ik zal nooit vergeten hoe de mensen elkaar in deze tijden helpen en steunen. Het applaus ’s avonds om 8 uur, de beertjes en de spandoeken aan het raam, de verpleegsters die voor ons zorgen, berichtjes naar elkaar,… Het geeft een warme sfeer in deze coronacrisis en het maakt me gelukkig en geeft me hoop.