Ik heb veel geleerd in deze week/weken. Iedereen zit nu binnen en zoekt een bezigheid en vooral wat afleiding. Tijdens de afgelopen week heb ik gemerkt dat het vooral mijn vrienden zijn die mij gelukkig maken. Ik zie ze nu al een week niet meer op school en ook afspreken mag niet meer, dus wat gebeurt er? Er wordt geskypet en gebeld zonder grenzen. Ook ik heb zo al gesprekken gehad en het geluk dat ik daar heb uitgehaald was overweldigend. Even niet altijd over Corona babbelen en eens met andere mensen babbelen dan met je gezin. Die afleiding in deze bizarre tijden is vaak meer dan welkom en daar haal ik mijn geluk uit.

We moeten ons geluk zoeken in de kleine dingen des levens. We halen geluk en voldoening uit het helpen van een buur die niet naar de winkel kan of mag gaan. We gaan babysitten bij de kinderen van ouders die in de zorg werken. Iedereen helpt elkaar waar dat kan. Dat is hoe het leven zou moeten zijn. Ik denk dat iedereen meer dan ooit dankbaar is dat er zoveel hulp en zorg is, maar ook dankbaar is dat je naasten nog gezond zijn of aan de betere hand uit.

Ik ben ervan overtuigd dat het moeilijke tijden zijn voor ons allemaal, maar ik geloof ook dat we allemaal geleerd hebben wat we door samen te werken en elkaar te helpen kunnen bereiken. We moeten dankbaar zijn voor het leven dat we krijgen, want op ieder moment kan je ziek worden en in het slechtste geval zelfs sterven. Dat merken we nu meer dan nooit.

Mijn conclusie is dat we samen moeten blijven vechten tegen Corona en dankbaar moeten zijn voor alle hulp die er verleend en aangeboden wordt. Wat geluk betreft, zeg ik vooral: Blijf het opzoeken en haal het uit de kleine dingen. Ik haal het uit het bellen met mijn vrienden, maar dat kan voor iedereen anders zijn. Blijf elkaar gelukkig maken en durf je dankbaarheid uiten! Daarbij ook een warme oproep om iedere avond om acht uur voor een minuutje het raam te openen en te applaudisseren voor alle hulpverleners die nu werken. Samen solidair dat is hoe we deze tijd, maar ook het leven doorkomen.

Deze week heb ik geleerd dat in het leven sociale contacten heel belangrijk zijn. Wij mogen niet meer buiten komen en als je iemand kent en je wilt er iets tegen zeggen, dan roep je van de ene kant van de straat naar de andere kant van de straat! En je kunt niemand omhelzen. Je ziet je familie niet meer en als je oma dan juist geopereerd is en er zijn complicaties en ze heeft zoveel pijn, kunnen we haar niet eens gaan bezoek en zeggen dat alles goed komt! We kunnen haar niet eens een knuffel geven.

Ik heb ook geleerd dat een goed onderwijs heel belangrijk is, nu sturen de leerkrachten alles door via de computer, maar er zijn ook sommige mensen die geen computer hebben en hoe moeten zij dat dan doen? Dan kunnen zij geen oefeningen maken of uitleg vragen. En wij zitten nu al te klagen dat het zo moeilijk is omdat je moeilijker vragen kan stellen! In de klas kan je gewoon iets vragen en de leerkracht antwoord maar nu kan dat niet. Dit is gewoon een heel andere manier van werken die wij niet gewoon zijn.

Ik hoop dat deze miserie maar snel stopt, want zo kunnen we niet de hele tijd leven.

Dit zag Leeraert de voorbije dagen over LEVEN:

Dat mensen echt solidair kunnen zijn, er kunnen zijn voor elkaar. Het lijkt alleen alsof we er nooit eerder tijd voor hadden. Alsof we iets gemeenschappelijks nodig hadden om in te zien dat we hier allemaal samen zijn. Om onze oogkleppen af te zetten, verder te kijken dan school, werk, geld en tijd, de dingen die elke dag opnieuw onze focus eisen.